ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕ေဘဘီလုံမွာအခ်မ္းသာဆုံးပုဂၢိုလ္စာအုပ္ထဲမွာလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ခ်မ္းသာခ်င္ရင္ပထမဆုံးလိုက္နာက်င့္သုံးရမဲ့တစ္ခ်က္ရွိပါတယ္အဲ့တာဘာလဲဆိုေတာ့ငါရတဲ့ဝင္ေငြရဲ႕တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းသည္ငါ့အတြက္ကိုယ္ပိုင္
ဥစၥာျဖစ္ေစရမည္တဲ့ကြၽန္ ေတာ္တို႔ဝင္ေငြကကြၽန္ေတာ္တို႔ကိုယ္ပိုင္ဟုတ္ပါရဲ႕လားစာထဲမွာၫႊန္းဆိုထားတာကေတာ့မင္းအဝတ္ထည္ေတြရဖို႔အပ္ခ်ဴပ္သမားကိုပိုက္ဆံမေပးရဘူးလားဖိနပ္စီးဖို႔ဖိနပ္ခ်ဴပ္သမားကို ေငြမေပးရဘူးလား
အဲ့လိုပဲအစားေသာက္ေတြအတြက္ေကာ ေဘဘီလုံၿမိဳ႕မွာမင္းပိုက္ဆံကိုမသုံးရဘူးလားၿပီးခဲ့တဲ့လကရတဲ့မင္းရဲ႕ဝင္ေငြဘယ္ႏွစ္ျပားက်န္သလဲၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္လုံးကရတဲ့ေငြေကာဘယ္မလဲမရွိဘူးမို႔လားတကယ္ေတာ့မင္းကိုယ္မင္းကလြဲၿပီး
လူတစ္ကာကိုပိုက္ဆံေတြေပးေနခဲ့တာပါတဲ့အဲ့လိုမဟုတ္ပဲမင္းရလာတဲ့ဝင္ေငြရဲ႕ ဆယ္ပုံတစ္ပုံကိုစုေဆာင္းခဲ့မယ္ဆိုရင္ဆယ္ႏွစ္အတြင္းမွာမင္းဟာဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာေနမလဲအဓိကဒီစာပိုဒ္ေလးရဲ႕ဆိုလိုရင္းျဖစ္တဲ့ငါရတဲ့ဝင္ေငြရဲ႕
တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းဟာငါ့အတြက္ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာျဖစ္ရမည္ဆိုတာကိုယ္ဝင္ေငြေတြကိုဝင္သေလာက္သုံးမျပစ္ပဲဆယ္ပုံတစ္ပုံေလာက္ကို စုေဆာင္းထားဖို႔ပဲျဖစ္ပါတယ္အဲ့လိုစုေဆာင္းထားတဲ့တစ္ဆင့္မွာပဲမၿပီးပဲကိုယ္စုထားတဲ့ေငြတိုင္းဟာ
ကိုယ့္အတြက္အလုပ္လုပ္ေပးနိုင္မဲ့ ေက်းကြၽန္ေတြျဖစ္ရမယ္တစ္နည္းအားျဖင့္စုေဆာင္း႐ုံနဲ႕မၿပီးဘူး ျပန္လည္ရင္းႏွီးၿပီးခိုင္းေစရမယ္အဲ့ေက်းကြၽန္ေငြသားေတြကေနတစ္ဆင့္ေနာက္ထပ္အစြယ္ဖြားသားသမီးေတြ ေမြးနိုင္ေအာင္
လုပ္ ေဆာင္ရမယ္တဲ့မင္းဟာခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူဆိုရင္မင္းစုေဆာင္းသမွ်ကိုတိုးပြားေအာင္လုပ္ရပါမယ္တဲ့ဒါေၾကာင့္ခ်မ္းသာခ်င္တဲ့လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပထမဆုံး လိုက္နာက်င့္သုံးရမယ့္အခ်က္ဟာကိုယ္ဝင္ေငြရဲ႕ဆယ္ပုံတစ္ပုံကိုကိုယ့္အတြက္ျပန္လည္စုေဆာင္းဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္ကိုးကားဆရာႀကီးေဖျမင့္ရဲ႕စာအုပ္ထဲမွ
