ေခြးေကၽြးျခင္း၏ကုသိုလ္အက်ိဳးေသခ်ာဖတ္ၾကည့္ေနာ္ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ေခြးေကၽြးတဲ့အလုပ္ကေလးကိုေတာ့ ၀တ္တစ္ခုလိုကိုထားၿပီး လုပ္ျဖစ္ပါတယ္။တစ္ခါတေလဆို လမ္းေပၚမွာေခြးပိန္ကေလးေတြ ေတြ႕ရရင္ေတာင္ နီးစပ္ရာမုန္႔ဆိုင္က၀ယ္ၿပီး ေကၽြးခဲ့ဖူးပါတယ္။တစ္ေန႔ေတာ့ဒီေခြးေကၽြးတာႏွင့္ပတ္သက္ၿပီးသူငယ္ခ်င္းကေမးခြန္းတစ္ခု ေမးလာပါတယ္။တနလၤာနံမို့ ေခြးေကၽြးတာလားတဲ့။
မိမိကတနလၤာနံ ဆိုတာဘာလဲလို့ ျပန္ေမးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းက “ေငြနံေလ တဲ့။ဒီေတာ့မွ မိမိလည္းသေဘာေပါက္သြားၿပီး “တနလၤာနံေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သီဟိုဠ္၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ဖူးထားလို့ပါ” လို့ေျပာၿပီး အဲဒီသီဟိုဠ္၀တၳဳေလးကိုပါ သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းက“ေၾသာ္ဒါေၾကာင့္ကိုး။လို့အတည္လိုလိုေနာက္သလိုလိုနဲ႔ ျပန္ေျပာခဲ့တာအခုအထိမွတ္မိေနပါေသးတယ္။
သူငယ္ခ်င္းကို ေျပာျပဖူးခဲ့တဲ့ သီဟိုဠ္၀တၳဳေလးကို အခုခ်စ္တဲ့ စာဖတ္သူေတြကိုလည္း ျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္တစ္ခါတုန္းကသီဟိုဠ္ကၽြန္းမွာ “အရွင္စူဠနာဂ”လို့အမည္ရတဲ့မေထရ္တစ္ပါးရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။သီဟိုဠ္ကၽြန္း အႏုရာဓၿမိဳ့မွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ့ညႇပ္ရိုးေတာ္ကိုဌာပနာထားရာလည္းျဖစ္၊ေဒဝါနံပိယတိႆမင္းႀကီးရဲ့ ေကာင္းမွုလည္းျဖစ္တဲ့ထူပါ႐ုံေစတီဆိုတာရွိပါတယ္။ ထူပါ႐ုံေစတီေတာ္ရဲ့အနီးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းႀကီးကိုလည္း ထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ႀကီးလို့ ေခၚပါတယ္။
အရွင္စူဠနာဂဟာ အဲဒီထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ တျခားရဟန္းေတာ္ေတြႏွင့္အတူ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးပါ။တစ္ေန႔မွာ အရွင္စူဠနာဂဆြမ္းစားၿပီးလို့ ခံတြင္းေဆးၿပီးခ်ိန္မွာ သားေတြေပါက္ထားတဲ့ေခြးမတစ္ေကာင္ကို ေတြ႕လိုက္ရပါတယ္။ေခြးမကိုေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ပိန္ပိန္ခ်ည့္ခ်ည့္နဲ႔ အေတာ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ပုံပါ။ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနပုံရတဲ့ ေခြးမကိုျမင္လိုက္ေတာ့ အရွင္စူဠနာဂက ေတာ္ေတာ္ေလး သနားသြားပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းစားၿပီး သပိတ္ေဆးၿပီးၿပီဆိုေတာ့ေကၽြးစရာဆြမ္းက်န္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ဒါေၾကာင့္ ဘာလုပ္လိုက္သလဲဆိုေတာ့ “ငါသည္ စားအပ္ၿပီးေသာ အစာမွန္ေသာ္လည္း ထိုေခြးမအား အန္၍ လွူအံ့ေသာငွာအပ္၏” လို့ ႏွလုံးပိုက္ၿပီး မိမိရဲ့ ခံတြင္းထဲကို လက္ထိုးအန္ၿပီး ေခြးမကိုေကၽြးလိုက္ပါတယ္။အရွင္စူဠနာဂဟာ ေခြးမကို အန္ေကၽြး႐ုံတင္မကပါဘူး၊ အိုးျခမ္းကြဲတစ္ခုထဲမွာ ေရထည့္ၿပီး ေရလဲတိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။
အစာထိုက္သင့္သေလာက္ဝသြားတဲ့ေခြးမကို ၾကည့္ၿပီး အရွင္စူဠနာဂ လည္း တစ္ခါမွ မျဖစ္ဖူးတဲ့ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။ဒါေၾကာင့္ ဆုတစ္ခုကို ေကာက္ခါငင္ခါ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ဆုေတာင္းက”ငါသည္ ဤေခြးမအား မိမိရဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ အန္၍ေကၽြးလိုက္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမွုေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ရပါလို၏။ နိဗၺာန္မရေသး၍ သံသရာက်င္လည္ရသည္ရွိေသာ္ပစၥည္းလာဘ္လာဘေပါမ်ားရပါလို၏တဲ့။
စာမွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ့ ဒါနေစတနာဟာ ပထမေဇာအဆင့္မွာတင္ အရွိန္အဟုန္အစြမ္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးမားေနခဲ့တယ္လို့ ဆိုပါတယ္အရွင္စူဠနာဂဆုေတာင္းတဲ့ေန႔ ညခ်မ္းမွာပဲ ဒကာ ဒကာမမ်ားစြာဟာ ေထာပတ္ေတြ တင္လဲခဲေတြသကာေတြ ပ်ားရည္ေတြ ယူလာၿပီး “အရွင္စူဠနာဂ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ေနပါသလဲလို့ ေမးၿပီး ေရာက္လာၾကပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အံ့အားသင့္ေနပါတယ္။
အရွင္စူဠနာဂဟာ ေရာက္လာတဲ့ ဘုဥ္းေပးစရာေတြကို သီတင္းသုံးေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြကိုပါ ခြဲေဝလွူဒါန္းလိုက္ပါတယ္။နာက္မၾကာခင္မွာ ဒကာ ဒကာမေတြ ထပ္ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။သူတို့ သီဟိုဠ္ေခတ္မွာ အသုံးမ်ားတဲ့ ဇာတိပၹိဳလ္ပြင့္ အစရွိတဲ့ေဆးေတြကို ယူလာၿပီး ကပ္လွူျပန္ပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂလည္း ေရွးနည္းအတိုင္း သီတင္းသုံးေဖာ္ေတြကိုပါ ခြဲေဝလွူဒါန္းလိုက္ပါတယ္။နံနက္လင္းလို့ ဆြမ္းခံႂကြတဲ့အခါမွာေတာ့ဒကာဒကာမေတြဟာ ေရတြက္လို့မရနိုင္ေလာက္ေအာင္ဆြမ္းဟင္းမ်ားစြာကို ေလာင္းလွူေတာ့တာပါပဲတဲ့။
ဘယ္ေလာက္အထိ ဆြမ္းေတြရသလဲဆိုရင္ ထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္အားလုံး သုံးေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ မ်ားျပားလြန္းတယ္လို့ဆိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အရွင္စူဠနာဂက ေက်ာက္စည္ကိုတီးခတ္ၿပီး ထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ျပန္ၿပီးေလာင္းလွူလိုက္ပါတယ္။ ေနာက္ရက္ေတြမွာလည္း အရွင္စူဠနာဂဟာ ရသမၽွဆြမ္းဟင္းေတြကို ေက်ာက္စည္တီးခတ္ၿပီးေန႔စဥ္ျပန္လွူခဲ့ပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂဟာမိမိျပဳခဲ့တဲ့ဒါနေစတနာကို ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။အဲဒီျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိကို အျခခံၿပီး ဝိပႆနာဘက္ကူး ကမၼ႒ာန္းဘာ၀နာကို ႀကိဳးႀကိဳးစားစားအားထုတ္လိုက္တာရဟႏၲာျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ တက္ႂကြထက္သန္တဲ့ “ဒါနေစတနာ”ဟာ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးတင္မကဘဲ “အရဟတၱဖိုလ္”အထိ အက်ိဳးေပးသြားတာပါပဲ။အရွင္စူဠနာဂ ရဟႏၲာျဖစ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ခုေသာကာလၾကာၾကာရက္တစ္ရက္မွာထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္မွာရွိတဲ့
ရဟန္းေတာ္ငါးရာႂကြလာၿပီးမဇၥ်ိမေဒသ အိႏၵိယနိုင္ငံမွာရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိပင္ကို လိုက္ပို့ေပးဖို့ ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂကလည္း လိုက္ပို့ေပးပါမယ္လို့ ျပန္၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။အရွင္စူဠနာဂကို လိုက္ပို့ေပးဖို့ ေတာင္းပန္ရျခင္းရဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ လမ္းခရီးတစ္ေလၽွာက္မွာ ဆြမ္းကြမ္းအခက္အခဲ မရွိေအာင္လို့ပါ။အရွင္စူဠနာဂလည္း ဂတိခံထားတဲ့အတိုင္း ရဟန္းေတာ္ငါးရာကို မဟာေဗာဓိပင္ကို လိုက္ပို့ေပးပါတယ္။
လမ္းခရီးတစ္ေလၽွာက္မွာ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြက ကူညီေစာင့္ေရွာက္သလိုေရာက္ရာေဒသက ဒကာ ဒကာမေတြကလည္း ဆြမ္းအခ်ိဳပြဲေတြအလၽွံအပယ္ ေလာင္းလွူၾကပါတယ္။မဟာေဗာဓိပင္ကိုဖူးၿပီး အျပန္ခရီးမွာေတာ့အရွင္စူဠနာဂဟာ ေလ၀မ္းေရာဂါကို အျပင္းအထန္ခံစားရပါေတာ့တယ္။ဒီေတာ့အတူပါလာသူရဟန္းေတာ္ေတြလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကရပါတယ္။
သူတို့စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကျခင္းရဲ့အေၾကာင္းကေတာ့အကယ္၍အရွင္စူဠနာဂလမ္းခရီးမွာပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္သူတို့အတြက္ ဆြမ္းေဘာဇဥ္အခက္အခဲ ေတြ႕ၾကမွာစိုးလို့ပါ။ဒါကိုသိတဲ့ အရွင္စူဠနာဂက အေဖာ္ရဟန္းငါးရာကိုဘယ္လိုမိန္႔သလဲဆိုေတာ့ “အရွင္ဘုရားတို့၊ အေထြအထူး မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ႔။တပည့္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္ ႂကြင္းက်န္တဲ့တပည့္ေတာ္ရဲ့ဓါတ္ေတာ္ကို ေရွ႕ဆုံးကႂကြတဲ့ မေထရ္ရဲ့ေရစစ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ သပိတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဖြဲ႕ခ်ည္ၿပီး ၿမိဳ့ရြာထဲ၀င္ပါဘုရား။
ဒါဆိုအရွင္ဘုရားတို့အတြက္လမ္းခရီးမွာပစၥည္းေလးပါးအတြက္မပင္မပန္းျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္ဘုရား။လို့အႀကံေပးေတာ္မူပါတယ္။အရွင္စူဠနာဂမေထရ္လည္း အဲဒီလိုအႀကံေပးၿပီးမၾကာခင္မွာပဲပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားပါတယ္။က်န္ခဲ့တဲ့သတင္းသုံးေဖာ္ရဟန္းေတာ္ေတြကအရွင္စူဠနာဂရဲ့ အေလာင္းေတာ္ကို
ေကာင္းေကာင္းသၿဂိဳလ္ၿပီးအရွင္စူဠနာဂမွာခဲ့တဲ့အတိုင္းဓါတ္ေတာ္ေတြကိုယူၿပီးႂကြေတာ္မူၾကပါတယ္။ ႂကြေတာ္မူတဲ့လမ္းခရီးတစ္ေလၽွာက္ပစၥည္းေလးပါးမပင္မပန္းနဲ႔ မိမိတို့သီတင္းသုံးရာသီဟိုဠ္ကၽြန္းထူပါ႐ုံေက်ာင္းတိုက္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို့ဆိုပါတယ္။စတနာႀကီးမားလွတဲ့သာမန္ဒါနေလးဟာကာယကံရွင္မရွိေတာ့တာေတာင္က်န္ခဲ့သူေတြအတြက္အက်ိဳးျပဳသြားတဲ့သီဟိုဠ္ဓမၼ၀တၳဳေလးပါ။
ေစတနာရဲ့ သေဘာသ႐ုပ္ကို ဖြင့္ျပခဲ့တဲ့၀တၳဳေလးအျဖစ္လည္းပူးတြဲသေဘာေပါက္လိုက္ရပါတယ္။အရွင္စူဠနာဂရဲ့၀တၳဳေလးကို သတိရေနသမၽွေတာ့ေခြးေတြကို ေကၽြးျဖစ္ေနအုံးမွာပါ။ေခြးေတြကို ေကၽြးျဖစ္ေနသမၽွေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ့ ၀တၳဳေလးကို သတိရေနျဖစ္အုံးမွာပါ။Creditအရွင္ရာဇိႏၵ(ရဝႏြယ္-အင္းမ)
